Je voelt het gespannen touw. De haken die strak in je huid zitten. Je lichaam dat zich schrap zet voor iets wat het niet kent. Dan… het loskomen. De eerste centimeters boven de grond. Alles trekt samen. Alles ontspant. Wat volgt, is stilte. Een zeldzame, bijna tastbare rust.
Voor sommigen is het een nachtmerrie. Voor anderen een heilig moment. Body suspension is misschien wel de meest radicale, maar tegelijk meest eerlijke vorm van lichaamskunst. Het is puur. Ongefilterd. En voor wie het durft te ondergaan, een ervaring die de grenzen van lichaam en geest hertekent.
“Het is geen stunt. Het is een reis.”
Voor buitenstaanders lijkt suspension vaak op een performance. Een show. Een statement. Maar wie het écht kent, weet beter. Zoals Aiko, oprichter van Burning Moon Body Art – een naam die in de suspensionwereld klinkt als een klok. Al jaren begeleidt hij mensen door het intensieve en vaak emotionele proces van zichzelf laten ophangen aan hun eigen huid. “Suspension is geen stoerdoenerij,” zegt hij. “Het is geen spektakel om likes te scoren. Het is een reis. Een moment waarop je controle opgeeft, en jezelf vindt in een staat waar je anders nooit komt.”
Het is die overgave die het zo krachtig maakt. Suspension vraagt durf. Geen fysieke durf alleen, maar vooral mentale. Je laat los. Je vertrouwt. Je hangt. En dan gebeurt het onverklaarbare: je voelt je vrij. Lichter dan ooit. Alsof je eindelijk geland bent in jezelf, terwijl je lichaam de lucht in zweeft.
Oud ritueel in een nieuw jasje
Body suspension is geen nieuwe hype. De wortels gaan duizenden jaren terug. In verschillende culturen – van Noord-Amerikaanse stammen tot de Thaipusam-feesten in India – werd het lichaam al opgehangen als teken van overgang, spirituele zuivering of toewijding. De pijn was geen straf, maar een poort naar iets hogers.
In de moderne wereld dook suspension opnieuw op in de underground body mod scene, waar het snel werd opgepikt als een unieke expressievorm. Niet religieus, niet spiritueel voor iedereen, maar wel rauw en écht. In een wereld vol filters, poses en oppervlakkige perfectie biedt suspension iets wat zeldzaam geworden is: echtheid.
De kracht van pijn
Pijn schrikt af. Maar voor wie zich eraan overgeeft, kan pijn ook transformeren. Het wordt een ritueel, een zuivering, een moment waarop alles wat je meesleurt even wegvalt. Het ego. De verwachtingen. De zorgen.
Aiko herkent dat proces keer op keer: “Mensen denken vaak: ‘Dat zou ik nooit kunnen.’ Tot ze het wél doen. En beseffen: het is niet de pijn die ze overwonnen hebben, maar zichzelf. Je voelt wat je normaal wegdrukt. Je wordt één met je lichaam, met elk gevoel dat opkomt. Het is bruut – en prachtig.”
Die rauwheid maakt suspension net zo helend. Voor sommigen is het een manier om trauma los te laten. Voor anderen is het pure concentratie. Focus. Ademen. Vertrouwen. Het lichaam als kanaal naar iets wat geen woorden nodig heeft.
Hygiëne en vertrouwen: geen ruimte voor improvisatie
Wie denkt dat suspension iets is voor in een donkere kelder met een touw en een haak, heeft het grondig mis. Veiligheid en voorbereiding zijn alles. Burning Moon Body Art werkt met chirurgisch materiaal, professioneel opgebouwde rigs, en strikt hygiënisch protocol. Alles is getest, gecontroleerd, en onder constante begeleiding.
“We nemen onze tijd,” vertelt Aiko. “Elke persoon is anders. We praten. We voelen aan. We bouwen vertrouwen op. Pas als iemand er echt klaar voor is, gaan we over tot het ophangen. Soms is dat meteen. Soms na maanden. Suspension dwingt respect af – van ons én van jezelf.”
Dat respect zie je ook in de setting: het ritueel is sereen, gefocust, bijna sacraal. Geen luide muziek. Geen grappen. Suspension is géén ‘even proberen’ – het is een diepgaand moment dat je meedraagt, soms voor de rest van je leven.
Wat blijft er hangen?
Na afloop komen de emoties. Sommigen huilen. Anderen lachen hysterisch. Weer anderen zijn stil. Want wat blijft, is niet het beeld van je hangende lichaam – maar de intensiteit van wat je voelde. Wat je losliet. Wat je zag, daar in de lucht.
“Iedereen draagt gewicht,” zegt Aiko. “Soms moet je letterlijk even zweven om te beseffen wat je al die tijd meesleept.”
En misschien is dat wat suspension echt is: een fysieke daad die leidt tot mentale vrijheid. Een moment waarop je jezelf niet verliest – maar net volledig terugvindt.
De lucht als canvas
Suspension zal altijd iets zijn dat vragen oproept. Ongemak. Verwondering. Misschien zelfs afkeer. Maar ook bewondering, nieuwsgierigheid en diepe connectie. Want achter het extreme beeld schuilt een eenvoudige waarheid: dat het lichaam ons meest persoonlijke canvas is. En dat sommigen ervoor kiezen om dat canvas tot in het uiterste te verkennen.
Voor Aiko is suspension geen trend. Geen kunstvorm. Geen sport. Het is een levenshouding. Een manier om in contact te blijven met jezelf, met anderen, en met het leven zelf. “Het is niet iets wat je zomaar even doet,” besluit hij. “Maar als je het voelt… dan weet je: dit is echt. Dit ben ik. Dit is vrijheid.”
“MIJN LICHAAM IS GEEN TEMPEL. HET IS EEN KUNSTWERK IN CONSTANTE EVOLUTIE.”
