Quannah Chasinghorse besloot toen ze 14jaar oud was dat ze een traditionele inheemse gezichtstatoeage wou. Ze is opgegroeid in Fairbanks, Alaska en heeft sindsdien op 19 jarige leeftijd indruk gemaakt op de modewereld. Wanneer ze op beelden zag hoe haar Gwich’in voorouders, drie kinlijnen of Yidįįłtoo droegen, wou ze dit fenomeen bij zichzelf terugbrengen. Ze vroeg haar moeder Jody Potts- Joseph of deze de markeringen voor haar wou zetten.
Hoewel Jody nog nooit eerder een tattoo bij iemand gezet had, stemde deze meteen toe. Met een stick-en-poke techniek ging ze aan de slag, hierbij maakte ze gebruik van huidnaalden bevestigd aan een pen en een pot grijze inkt. Volgens moeder Jody was het een helend moment voor haar dochter, ze voelde dat iedere por met de huidnaalden Quannah kracht gaven.
Een paar maanden na het zetten van haar dochters tatoeage werd Jody zelf geïnspireerd om de Yidįįłtoo voor zichzelf terug te eisen. Hierbij schakelde ze de hulp in van haar 16jarige zoon. Als alleenstaande moeder is Potts-Joseph ervan overtuigd dat het krijgen van de tatoeages, samen met haar dochter, het gezin dichter bij elkaar heeft gebracht. In zekere zin zorgde het proces ervoor dat ze een gevoel van genezing kregen nadat ze financiële en persoonlijke ontbering hadden doorstaan. De markeringen dienen niet enkel als trots symbool van inheemsheid, maar ook als symbool voor veerkracht.
Veel inheemse vrouwen in Alaska dragen steeds meer dit idee uit en heroveren de Yidįįłtoo en geven de gezichtstatoeages een nieuwe sterke betekenis. De lijnen vertegenwoordigen een overgangsritueel. Traditioneel krijgen inheemse meisjes hun eerste tatoeage wanneer ze vrouw wordt. Tijdens de eerste cyclus van een meisje leren ze de verantwoordelijkheden van het vrouw-zijn en krijgen ze hun eerste markeringen. Deze markeringen komen voor op de kin, ooghoeken en wangen.
De Yidįįłtoo is een traditie die 10.000 jaar oud is. Het ritueel werd altijd gebruikt als methode voor emotionele genezing, als stam identificatie en om de status van krijger te tonen. Er waren 9 groepen Gwich’in in het binnenland van Alaska. De afstand en breedte van de kin markeringen verschilden naarmate uit welke groep ze kwamen.
